Een leven vol liefde, een lieve echtgenote, mama en oma

 

Dood ben je pas, als je bent vergeten…

Daarom is het goed het verhaal van het leven van Nadine te vertellen,
het beeld van haar leven zoals Raf, Tom en Ivo dit kenden ook delen met jullie.
leven 1
Nadine is geboren in het Brusselse en bracht haar kinderjaren door in de Rue van Lierde in Anderlecht. Ze was enig kind uit een gezin van hard werkende zelfstandige ouders. Ze kreeg veel liefde maar ze was als tiener ervan overtuigd dat er zeker en vast nog andere dingen in het leven moesten zijn dan werken en werken.
Haar ouders kwamen uit Schepdaal, Dilbeek; moeder uit de brouwerij De Troch aan de Spanuit, vader uit een dorpscafé langs de Ninoofsesteenweg in Godveerdegem.
Nadine liep lagere school in Regina Caeli (met huidig buurvrouw en beste vriendin Annemie toen als klasgenootje), en middelbaar in het Imelda instituut langs de Ninoofsesteenweg.
Het was een dynamische jonge kloosterzuster uit Imelda die haar tijdens een carnaval weekend in 1973 meenam, samen met nog enkele jaargenoten, naar een bezinningsweekend in Godsheide, in Limburg. “Zet je masker af”, was het thema van het weekend dat mee gleven 3eorganiseerd was door ene Ivo Peeters die toen al een jaartje actief was in deze “Gemeenschappen voor Christelijk Leven”. Godsheide valt het best te vergelijken met wat Robert Kino met ‘eigentijdse jeugd’ hier op Savio in het bezinningscentrum vroeger deed.
Dat weekend hebben Nadine en Ivo elkaar gevonden en lang gebabbeld. De start van tweeënveertig en half mooie jaren samen. Bijna vijf jaar later huwden ze, op 23 september 1977 en kwamen in Dilbeek wonen, in een appartement in de Reinaertwijk, Cantecleerstraat nr 2. Op de dag van de uitvaart van Nadine, 12 september 2015, is er een wijkfeest in de Reinaertwijk. Het waren Nadine en Ivo die in 1975 het allereerste wijkcomité in de Reinaertwijk opgericht hebben en in de zeven jaren dat ze er woonden samen met verschillende medebewoners mooie wijkfeesten hebben georganiseerd.
In die zeven jaar werden ook de twee zonen, Tom en Raf, geboren. Nadine straalde als jonge moeder en gaf elk van
haar kinderen al haar aandacht en liefde.
Na enkele kortstondige jobs in Brussel, begon ze als boekhoudster-secretariaatsmedewerkster in 1980 bij de KMO Vandercruys in Ternat, waar ze nu 35 jaar later nog steeds in dienst was. Ze heeft er hard en loyaal gewerkt, eerst voor haar baas Herman en later voor de zonen die ze als kind nog had weten rondlopen in haar bureau. Haar werk en inzet werd en wordt door haar collega’s écht gewaardeerd.
leven 4In 1984 bouwden Ivo en Nadine hun eigen woning in de Langehaagstraat. Het werd een open huis en tuin waar alle jongens van de buurt met Tom en Raf de vooravonden al voetballend doorbrachten. Tot de moeders uit de buurt vanuit de tuin riepen dat het etenstijd was.
Nadine zorgde ervoor dat Tom en Raf een fantastische kindertijd hadden. Geheel ongedwongen, en op haar eigen wijze, maakte ze van haar twee jongens gasten die van het gemeenschapsleven konden genieten. De rijkdom en kracht van het gemeenschapsleven en van mooie grote families had ze zelf als kind niet gekend en had ze pas ontdekt bij de ouders, en de vijf broers en zussen van Ivo in Limburg.
De chiro was één van die mooie dingen waar ze Tom en Raf graag naartoe bracht; of de voetbaltrainingen in Groot-Bijgaarden, waar ze tijdens de weekends eraan hield om geen enkele match van de beiden te missen. Voetbal is altijd een stukje latijn gebleven voor haar, maar bij de kinderen zijn op momenten waarop ze hun lievelingssport beoefenden, dat was voor haar zo normaal als moeder.
30Aan haar echtgenoot, Ivo gaf ze met veel vertrouwen alle ruimte om zich ten volle op zijn job te smijten en zich te engageren in het politieke leven in Dilbeek. In de beginjaren was er nog wat tijd om vijf jaar lang samen een keer per week dansles te volgen. Dansen deed Nadine dan ook bijzonder graag en stijlvol.
De kinderen Tom en Raf herinneren haar als een moeder die zorgde voor een vanzelfsprekende, rustgevende structuur in alles wat ze deed. Ordelijk bijhouden in de juiste classeur wanneer waaraan welke frank werd uitgegeven. Elke vrijdagavond, tot acht maanden geleden, de tijd nemen om -alle keukenkasten wijd open- haar boodschappenlijstje en weekmenu te maken. Elke weekdag stipt om tien voor acht de deur uit richting werk, boterhammen gesmeerd voor de jongens, later enkel voor Ivo. Dagelijks wanneer de grote wijzer op de twaalf en de kleine wijzer op de zes staat, de televisie opzetten en samen naar tik-tak kijken. Vele jaren later, wanneer de kleine wijzer op de twee stond -midden in de nacht- één van de jongens oppikken aan de deur van de fuifzaal. leven 5
Ook als een moeder die levensvreugde, doorzetting en openheid bijbracht door haar mani
er van leven. Het enthousiasme waarmee ze haar jongens kon aanmoedigen langs de lijn. Het doorzetten wanneer het tijdens het fietstochtje wat bergop ging. De openheid waarmee iedereen thuis ontving.
Jarenlang brachten we als familie drie weken vakantie door bij Nadines ouders in het Spaanse Calonge, aan de Costa Brava. Maar Nadine wou, toen de kinderen wat groter werden, hen wat meer van de wereld laten zien. Er volgden jaren van perfect uitgestippelde reizen tijdens de zomervakantie. Eerst met de tent, l
ater met de mobilhome liet Nadine de jongens proeven van telkens een ander stukje Europa. ’s Avonds, met de trotter in de hand, vertelde ze wat de plannen waren voor de volgende dag.
Tom en Raf vonden hun eigen weg en Nadine en Ivo verwelkomden Iris, die Tom had leren kennen tijdens een gezamenlijk weekend van chiroleiding uit de streek.
Nadine keek uit naar kleinkinderen en Tom en Iris schonken haar dit geluk: Kato en Iljo, twee lieve kindjes die graag bij oma op bezoek kwamen en er dezelfde zorg en liefde kregen als hun papa vroeger. Recenter nam Nadine ook Waltraut in haar armen als partner van Raf. Het maakte Nadine gelukkig dat Waltraut met al haar jonge levenslust zo goed past bij de gedrevenheid van Raf. 
leven 6leven 7
Maar niet alles in haar leven was even eenvoudig en probleemloos. Tien jaar lang legde ze zich met veel overgave toe op de zorg voor haar zieke ouders; eerst voor haar moeder die regelmatig in diepe depressies wegzonk, dan voor haar vader die lang zijn beginnende dementie wilde ver
borgen houden, maar juist daardoor nog meer aandacht vroeg.
Nadine verloor beide ouders maar kon zichzelf gelukkig voelen wetende dat ze er goed voor gezorgd had.
1 mei 2013 was de zwartste dag tot dan in haar leven.
“Ik zie op deze beelden dingen van oncologische aard…” zo werd het nieuws van kanker door de dokter meegedeeld. Van die dag af zat Nadine in een niet stoppende en onvoorspelbare achtbaan met zowat zeker, niet ver weg, het einde.
Nadine heeft zware behandelingen doorstaan en telkens opnieuw met veel kracht en overtuiging teruggevochten. Er zijn nog enkele mooie maanden geweest in 2014, maar sinds januari van dit jaar hebben de zware terugvallen haar hard getroffen. Niets is haar bespaard gebleven; opnieuw moeten leren stappen en leren leven met een arm en hand die niet mee willen; blind worden en pas na een aantal dagen weer kleuren en vormen zien, en opnieuw moeten leren lezen omdat de letters door elkaar dansten; situeren van tijd, uur en plaats telkens opnieuw moeten oefenen.
51En toch vocht ze terug, en toch ging ze op 14 juni nog te voet naar de kerk en naar de ziekenzorg dag. Een prestatie waar ze heel fier op was.
En toch sprak ze met mensen over hun problemen, zeker niet enkel over zichzelf.
En toch hield ze zich sterk voor Ivo, kinderen en kleinkinderen en was haar grootste streefdoel opnieuw gewoon zelf eten te kunnen maken, de gewone dingen in het huis opnieuw te kunnen doen.
Op donderdag 20 augustus werd ze opnieuw door een bloeding getroffen en ’s nachtsvan Inkendael naar het ziekenhuis in Aalst gebracht. Na drie dagen onderzoeken, bracht de hematoloog in de kamer op 24 augustus het slechte nieuws: de kanker was ontploft in een algemene niets ontziende bloedkanker.Enkel comfortzorg was nog mogelijk, geen remedie om de ziekte tegen te houden.
De dag nadien zijn Nadine en Ivo naar huis gekomen. Samen met de kinderen begon een afscheid dat tien dagen duurde. Intens, pijnlijk, warm, liefdevol.
Niets moest verborgen blijven, alles kon gezegd worden.

Het afscheid was hard, maar de laatste weg er naartoe in familie, in dat eigen dierbare thuis, heeft een enorme rijkdom en schoonheid geschonken die ons zal helpen in de moeilijke periode die zal komen, zonder haar.
Amper 20 uur voor haar inslapen heeft ze iedereen, maar vooral haar oogappels, haar Kato en Iljo, nog een dikke knuffel en zoen kunnen geven. Dat mooie moment is in hun geheugen gegrift en sindsdien is oma het mooiste sterretje aan de hemel, waar je kan tegen praten of fluisteren.

Nadine is op 4 september, om 1.20 u., zacht ingeslapen,
thuis in de huiskamer, met heel dicht bij haar
haar Ivo, haar Tom en haar Raf.

Ivo, Tom en Raf.